Fakat hırsız paramı çalarak benim harcama irademe müdahale etmiş, üzerinde söz sahibi olacağım para miktarını azaltmıştı. Kızgınlığım ondandı. Sevmem irademe müdahale edilmesini. Bir arkadaşım daha da ileriye gidiyordu:
-Cennete bile kendi irademle, kendim istediğim için gitmeliyim!
Evet, irademe müdahale edilmemesi şartıyla paylaşmayı severim. Bazıları tembelliğime yorsa da (tembel olduğumu da asla inkar etmem) ayakkabımı kendim boyamam. Arabamı kendim yıkamam ve silmem. Bu işleri yapanlara yaptırırım ki gelirimi onlarla da paylaşayım. Onların evine de ekmek girsin. Ama asla bir dilenciye para vermem. Ya da yardım topluyoruz diye elinde iki kurabiye gezen kadınlardan da kurabiye almam. Özürlü gazetesi satanlardan da gazete almam.
Otobandaki dinlenme tesisinde araba yıkayan bir adam var. İyi de yıkıyor. Tam bana göre. Araba yıkansın diye beklemiyorsun. Çayını içene kadar araban yıkanıyor. Yıkayan adamla teşekkür etmek dışında bir sohbetimiz de olmadı.
Ben dışarıda görevdeyken eşimin memlekete gitmesi gerekiyor. Kendisi araba kullanmasına rağmen uzun süredir bizim memlekete götürmeyi düşündüğümüz komşulara da söylüyor. Hep birlikte gidiyorlar. Arabayı da komşumuzun kocası kullanıyor.
Otobanda çay içmeye uğruyorlar. Tabi ki arabayı da yıkamacıya bırakıyorlar. Arabayı yıkayan adam başlıyor sorguya:
-Araba senin mi? Ne zaman aldın? Nereye gidiyorsun?
Komşunun kocası bu kadar sorguya bir anlam veremiyor. Eşim açıklama yapmak zorunda kalıyor:
-Eşim dışarıda görevde, bunlar komşularımız, gezmeye götürüyorum.
Her gün binlerce arabanın uğradığı dinlenme tesisinde araba yıkayan ve hala adını bilmediğim adam, arabada beni göremeyince şüphelenmiş. Arabam çalındı mı onu anlamaya, gerekirse de polise haber vermeye çalışıyormuş.
Arabamı çalmayı düşünenlere duyurulur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder