İstasyonda inecek var!
Tabiki bu cümleyi bir tren yolculuğunda makiniste söylemek mümkün değildir.Makinist, tren o istasyonda duracaksa zaten durur inecek olmasa da.Durmayacaksa da ne yapsan durmaz.
Bu cümle tren ve karayolunun paralel seyrettiği anayol üzerindeki kasabamızda, tren istasyonuna yakın evimize varmak için otobüsün şoförüne söylenirdi.Yıllarca yatılı okul, fakülte yıllarımda kasabanın her iki ucundan da giriş yaptığım için artık nerede yerimden kalkacağım, bu cümleyi ne zaman söyleyeceğimi öğrenmiştim yılların tecrübesiyle.
Neyse istasyonda inilir, her zaman kirli çamaşırlarla dolu valiz sırtlanır ve eve doğru yollanılır.Her zaman uğurlayanın olsa da karşılayanın olmaz hiçbir zaman.Genelde gece yolculuğu yapıldığı için sabah ezanı dinlenir, valiz sırtında eve doğru giderken.
Memlekete varmanın sevincinden midir bilinmez, sabah ezanları çok güzel okunurdu bizim mahalle camisinde.Ezanı dinleyerek eve gidilirken de karşıdan ya namaza giden yaşlı mahalle sakinleri, ya da adet olduğu üzere evinin önünü süpürmekte olan kadınlara rastlanır.
Her gidişimde evimize yakın oturan uzaktan akraba Umman Hala evinin önünü süpürüyor olur.
Hemen önce hoş geldin denir ardından da "geçtin değil mi" diye okul durumu sorulur.
Her seferinde de geçtim takdir aldım yanıtı verilir, aferim karşılığını müteakip eve varılır.
Bütün yatılı okul hayatı boyunca bu böyle devam etti.
Derken üniversiteye başlandı.Bu sefer yolun karşı tarafından geldiğim otobüste başladım “istasyonda inecek var” demeye.
Yine sabah ezanı, namaza giden yaşlılar ve sokağı süpüren Umman Hala.
Fakat bu sefer takdir yok üniversitede, bir dersten de bütünlemeye kalınmış.Umman Hala yine sordu, geçtin değil mi?
Ben dürüstçe cevap verdim;” Umman Hala şimdi üniversitedeyim, ders geçme var “ demeye kalmadı, ”kaldın yani “ dedi.
Bundan sonraki gelişlerimde artık ders geçme sistemini anlatmaktan vazgeçtim Umman Halaya. Her seferinde geçtim, dedim. O da aferin dedi.
Sonuçta da geçmiştim, bir yıl uzatmayla da olsa…
Fotoğraf: Necip UYANIK
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder