Hiçbir zaman para biriktiremediğimden, “para biriktirmek mi, insan
biriktirmek mi” tartışmalarında “insan biriktirmekten” yana oldum hep.
Gerçekten ömrüm boyunca insan biriktirdim ben. O nedenle kendimi çok
zengin sayarım ve onların sayesinde de güzel bir hayat yaşıyorum. Bilinçli ve
planlı olmasa da her meslekten, her alandan arkadaşlarım-dostlarım vardır ve
onlar sayesinde karşılaştığım sorunları kolayca aşarım.
Aşamadığım sorunlarla ilgili olarak da beni dinleyen, sorunlarla baş
etmeme yardım eden dostlarım da vardır. 112 Acil Servis derim ben bu
arkadaşlara. Hemen telefona sarılırım ve yardım alırım onlardan.
Fakat geçen gün karşılaştığım bir problemle ilgili olarak bir arkadaşımı
aradım. Sorunumdan biraz bahsettim. O ise “hemen çıkmam lazım sonra konuşuruz”
diyerek kapattı telefonu.
Tabi ki çok fena bozuldum. Zira ben alışmamışım sorunlarımla baş başa
kalmaya. Daima bir arkadaşın dostun yardımıyla hemen sorunu aşma yoluna
gitmişim. Arkadaşım uzun süre
telefonla bana dönmedi. İnternette de görünmedi. Kızgınlığım giderek arttı. Zira
o konuda bana yardımcı olabilecek başka arkadaşım da yoktu.
Kendi kendime hem sorunumu çözmeye çalıştım hem de arkadaşa kızdım.
Sabaha kadar yatakta dönüp durduktan sonra ertesi günü sorunu yaşadığım kişiyle
doğrudan görüştüm ve problemi hallettim.
Ertesi gün iş işten geçtikten sonra arayan arkadaşıma da, “ 112 acil
servis cevap vermeyince taksiye atlayıp hastaneye uzman doktora gittim” dedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder