ÇOCUKLAR DUYMASIN HAFRİYATA BAŞLADI!

Gelenek değişmedi, bir dizinin başladığı yine polemikle manşetlere taşındı ve çok geniş bir kesimin diziden haberi olması sağlandı.

Bu Bizimkiler dizisindeki kapıcı polemiği ile başladı, Muhteşem Yüzyıl dizisinde “at sırtından inmeyen atalarımızı…” diye devam etti.

Arada polemik konusu olmadığı için kaç dizi güme gitti kim bilir?

Bunu bilmeme ve bunların piar olduğunu düşünmeme rağmen yine de Çocuklar Duymasın dizisi ile ilgili hafriyat kamyonları, kentsel dönüşüm ve diziye Cengiz İnşaatın sponsor olmasına kadar varan tartışmalarla ilgili bölümün videosunu izledim.

Bana anormal gelen bir şey olmadı. Dizide, bir sofrada, dizinin entelleri Meltem, Gönül ve Selami hafriyat kamyonlarına karşı çıkarken rol gereği inşaat sektöründe çalışan Haluk olaya başka bir yerden bakıyor.

Herkes bildik rolünü oynuyor kısacası.  

Zaten dizinin yıllardır konsepti de böyle.

Yani, dizideki karakterlerden sadece birinin sözlerini hafriyat kamyonu savunuculuğu, kentsel dönüşüm propagandası hatta Cengiz İnşaatın sponsorluğuna kadar (başka delil varsa açıkça ortaya konmalı) vardırmak saçma bence.

Bunu, tepki gösterenlerin diziyi ve karakterlerini unutmuş olmalarına bağlayabilirim.

Ya da dizinin ilk yıllarında ülkede, ekranlarda farklı görüşler tartışılabilirken son yıllarda tek kale maç oynanmasından mı bu tartışmalar?

BİZİM MAHİNUR GENELKURMAY BAŞKANI OLSAYDI!

Benim bir kuzenim var, Mahinur. Benden küçük, sessiz sakin bir köy kadını. Kendisini yılar sonra ablamın yazlığında gördüm. Üç kızıyla tatile gelmiş köyden. Birkaç gün birlikteydik yazlıkta. Tatile gelseler de çok iyi baktılar bize, sağ olsunlar.

Bu arada dikkatimi çekti. Diyelim yemek vakti geldi. Ablam, “yemeğimizi yiyelim mi?” der demez Mahinur’un üç kızı birden ayaklanıyor, sofrayı kuruyorlar, yemekten sonra topluyorlar ve bulaşıkları yıkayıp yerlerine oturuyorlar. (Mahinur ve ablam dışarıda odun ateşinde kızartma veya yine odun ateşinde kuru fasülye yapma işlerine bakıyorlar)

Ertesi gün denize gidilecek, ablam “haydi denize” der demez üç kız hemen hazırlanıp geliyorlar.

Oğlunu bakkala göndermek için uzun süre dil dökmek zorunda kalan biri olarak bu durum tabi ki dikkatimi çekti.

Fakat olayı çözmem uzun sürmedi. Örneğin, ablam “yemek yiyelim mi?” dediğinde, bizim Mahinur’un kızlarına “hafif bir baş hareketi” yapması yetiyor onların harekete geçmesi için.(Bizim Mahinur çocukken de konuşmayı sevmezdi zaten)

Ben bu yaşıma kadar devlet başkanı, başbakan yardımcısı, müsteşar, vali, belediye başkanı, genel müdür vb. gibi birçok üst düzey insanla bir arada bulundum, böyle bir otorite görmedim.

Birine bir şey yaptırmak için bağırıp çağırmak gerekmediğini, “hafif bir hareketi” ile otorite kurulabileceğini yukarıda saydığım etkili ve yetkili kişilerden değil bizim Mahinur’dan öğrendim.

Balyoz-Ergenekon  Davaları, 15 Temmuz ve son yaşananları düşününce aklıma geldi:

-Keşke bizim Mahinur okusaydı da Genelkurmay başkanı olsaydı! 

BENİ GURBET ELLERDE ŞARJSIZ BIRAKTIN!

Eskiler, yaşadıkları her olay için bir şarkı yazmışlar. Biz de bu şarkılardan öğreniyoruz yaşananları. Münir Nurettin’in “beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın” şarkısı gibi.

Efendim, hafta sonu İstanbul’a düğüne gittim. Düğün bir teknede, boğazda gezinti şeklinde olacağı için fotoğraf çekerim düşüncesiyle gitmeden bir kafede oturarak iyice şarj ettim telefonumu.

Her şey gayet güzel gitti. Boğazda teknede eğlenirken çıkan mehtap da ikramiye oldu. Ben de düğünü, pistte oynayanları bırakıp mehtabı seyre koyuldum. Bir yandan da bol bol fotoğraf ve video çekip sosyal medyada paylaştım ki arkadaşlarım da bu keyfe ortak olsun.

Derken cebimdeki telefon sürekli titremeye ve ses vermeye başladı. Ben yakın gözlüğümü bulup telefona bakana kadar telefonun şarjı kırmızı ışığa geçti ve bir süre sonra da kapandı. Ancak bu kısa sürede gelen beğeni ve yorumların benim paylaşımlarıma değil, bir arkadaşımın elli kişi ile beni etiketlediği bir paylaşımdan kaynaklandığını görebildim.

Ömrünü yollarda geçirmiş biri olarak, bir seyahatte en gerekli şeyin iletişim olduğunu bilirim. Bu nedenle eskiden jetonu yanımdan ayırmazdım. Cep telefonu çıktıktan sonra da devamlı şarjını yetecek şekilde ayarlarım ki, bir kaza veya bir sorun olursa arayabileyim ya da arayan bana ulaşabilsin.

Evet, bunca yol ve gurbet tecrübeme rağmen, bir arkadaşın facebookta beni etiketlemesi yüzünden şarjsız ve iletişimsiz kaldım. Sevenlerime yola çıktığımı haber veremedim. En kötüsü de yaşadığım güzellikleri paylaşamadım.

Ne diyeyim?

En iyisi ben de bir şarkı yazayım:

-Beni gurbet ellerde şarjsız bıraktın!

TROLLERİ SUSTURMANIN YOLU

Dünyanın en gelişmiş ülkelerinde dahi az da olsa sapık, manyak, kötü veya böyle görünerek ilgi görmeye çalışan insanlar vardır.

Sosyal medya çıktıktan sonra, bu insanların yaptıkları paylaşımlarla daha fazla insana ulaşma olanakları oldu. Bir kısmı ise böyle olmadıkları halde sırf bir psikolojik savaşın neferleri olarak ücreti mukabil sapkın, toplumun büyük bir kesiminin tepkisini çekecek paylaşımlar yapıyorlar.

Buna karşılık, aklı başında insanların gösterdikleri tepkiler sayesinde bu tür insanlar çok daha fazla insana ulaşma olanağı elde ediyorlar.

Benim yaşamım boyunca bir prensibim var; tepki göstereceğim, muhatap alacağım  insanın buna değmesi ve tepkimin bir işe yaraması gerekir. Bunun dışındakileri yok sayıyorum ve bu sayede sapkın insanların saçma sapan paylaşımlarını arkadaşlarıma taşımamış oluyorum.

Ayrıca, bu insanları susturmanın en iyi yolunun onları yok saymak olduğu kanaatindeyim. Aksinin, bu tip insanların sayısını ve saçma sapan paylaşımlarını artıracağını düşünüyorum.

Kısacası, bırakalım saçmalasınlar. Yok sayarsak bu saçmalıklarını birkaç arkadaşları dışında kimse görmez ve yok olur giderler.

Bakın son olay üzerine Uğur Mumcu’nun kızı ne demiş:

-Binlerce telgraf geldi babam öldürüldüğünde, birkaç tanesini ayırmışlardı, çekmecenin içinde buldum. Babamın cesedine küfrediyordu. Bir- iki kişi küfrediyor, milyonlar cenazede yürüyordu. Hepimize bu resim yeter, yüreklerimiz ferah olsun.

SİVAS’TA İÇİMİZİ YAKAN GERÇEK!

Şans mı şanssızlık mı bilmiyorum ama Türkiye’de yaşanan belli olayları mahallinde yaşama olanağım oldu; 1991 Körfez Savaşında Adana’da, Nevruz’da Siirtte, Köylü uzaylıyı taşladığında Eşme’de, 1999 Depreminde Adapazarı’nda (2-3 Gün sonrası 1,5 ay) ve Sivas katliamının bir hafta sonrasında da Sivas’taydım.

O nedenle bu olaylar hakkındaki fikirlerim gazete ve televizyonlardan öğrendiklerim değil bizzat birinci el tanıklıklara dayanmaktadır.

Bazı konularda farklı düşünmemin nedeni de budur.

Sivas’ta iki gün kaldığım için konuyla ilgili fazla temasım olmadı ancak dönüşte bir baş komiserle Sivas-İzmir yolculuğumuz oldu.

Başkomiser, “abi biz on polisle beşbin solcuyu on dakikada dağıttık. Bizim işimiz bu. Otelin önündekileri de yarım saatte dağıtırdık kimse de ölmezdi. Yazık oldu adamlara” dedi.

Hatta akşama kadar (belki  işgüzar bazı polisler dağıtır diye) “kimse bulunduğu yerden ayrılmayacak” diye anonslar yapılmış. Komiser bey de lojmandaymış, birkaç kez amirlerini aramış,”kesin talimat var lojmandan ayrılmayın” demişler.

Demin google’a baktım, benim olaylardan bir hafta sonra öğrendiğim gerçeği bütün yetkililer itiraf etmiş.

Evet, ileride çocuklarımıza ve torunlarımıza nasıl anlatırız bilmiyorum ama 2 Temmuz 1993 tarihinde içinde 18 Yaşındaki folklorcu çocuklarımızın da bulunduğu 37 insanımızı (aydınımızı, ozanlarımızı ve sanatçılarımızı) göz göre göre yaktılar bu ülkede.

Lanet olsun.

Ha, bu arada, Adalet yürüyüşüne destek veriyor diye zamanın Sivas Belediye Başkanına ve de Halk TV ‘de her akşam ahkam kesiyor diye de TBMM Sivas Raporuna “tahrik şerhi” koyan Abdüllatif Şener’e de sempati duyacak değilim.

Onlar da beter olsunlar.

MUHTEŞEM YÜZYIL-CUMHURİYET NE ZAMAN?

Muhteşem Yüzyıl Kösem bu hafta final yaptı. Finali de dizi gibi muhteşem oldu. Emeği geçenlere teşekkürler.

Daha önceki Muhteşem Yüzyıl dizisi bittiğinde de “Muhteşem Yüzyıl muhteşemdi” diye bir blog yazmıştım.

Ben söylenenlerin aksine her iki diziyi de çok beğendim. Geçenlerde “bu dizi ömrü at sırtında savaş meydanlarında geçen atalarımızı yatakta gösteriyor” diyen birine kaç bölüm izlediğini sordum, izlememiş.

Öyle olmalı, yoksa bunca senedir Türk filmi ve dizileri izlemiş biri olarak benim gördüğümü o da görürdü mutlaka.

Hayır, her şeyin mükemmel olduğunu, dizinin tarihimizi birebir yansıttığını söyleyecek değilim. Ancak dizinin alışılmış standartların çok üzerinde olduğunu da kabul etmek gerekir.

Dizideki oyuncular genel olarak iyi olsa da Safiye Sultan’ı oynayan Hülya Avşar ile Beren Saat sultan olmaktan çok uzaktılar. Allahtan Safiye Sultan çabuk öldü. Beren Saat’in yerine gelen Nurgül Yeşilçay da durumu iyi toparladı da Kösem Sultan “Fatmagül kıvamından sultan” olmaktan kurtuldu.

Bize yaratıcı yazarlık atölyesinde “bana yağmuru anlatma beni sırılsıklam ıslat” diye öğretmişlerdi. İşte bu dizi de ilk bölümünde Kanuni zamanındaki Osmanlı İmparatorluğu ile IV.Murat zamanındaki Osmanlı İmparatorluğunun durumunu bize çok güzel yaşattılar. Hatta yaşanan kargaşayı ve iktidar savaşını yansıtma şekliyle Muhteşem Yüzyıl Kösem daha başarılıydı denilebilir.

IV.Murat’ın çocukluğunda yaşadıklarının onun padişahlığına nasıl etki ettiğini de çok iyi anlattılar bence.

En büyük dersi de Yeni Osmanlıcılara verdiler bence. Umarım demokrasinin ve cumhuriyetin ne olduğunu anlamışlardır bu dizi sayesinde.

Evet, beklediğimin çok ötesinde ve yüksek standartlarda  bir dizi izledim. Bunun için Muhteşem Yüzyıl Dizisine emeği geçen herkese teşekkür ediyorum.

Ve bu diziyi seyrettikten sonra, hala uluslararası nitelikte bütün dünyanın izleyeceği bir Atatürk filmi yapılamamış ülkemde bunun yapılabileceğine dair umutlarım iyice arttı.

“Muhteşem Yüzyıl-Cumhuriyet”, neden olmasın?

UÇURTMANIZI UÇURACAK BABANIZ OLSUN!

İzmir’de Buca-Gölet’te uçurtma şenliği vardı. Oğlum ve babası olmayan bir arkadaşı ile birlikte biz de katıldık.

Önce oğlumunkini sonra da arkadaşının uçurtmasını uçurdum ve iplerini sıkı tutmalarını tembih ederek ellerine verdim. Daha önce kaçan uçurtmanın elde kalan ipini de eklediğim için en yükseğe çıkan uçurtma bizimki oldu.

Tam bir sigara yakıp dinleneyim derken bizim uçurtmayı gören kadınlar etrafımızda toplandı:

-Beyefendi, bizimkini de uçurur musunuz, biz beceremedik!

Sırayla diğer çocukların uçurtmalarını da havalandırdım. Bu sırada hikayelerini de dinledim:

-Bizimki rahmetli oldu!

-İzin alamadı oğlum!

-Babası hasta gelemedi!

Şenliğin düzenlediği alanda, birçok uçurtma havalanmışken bunun birkaç katı için uçurma çabası devam etmekteydi. Anneler, anneanneler, babaanneler yanlarındaki çocukları sevindirmek için canla başla uğraşmaktaydı.

Ben sıradakilerin uçurtmasını uçurmaya çalışırken baktım bizimkisi düşüyor. Telaşla oğlumdan ipi alıp hızlı hızlı çekmeye çalışsam da kurtaramadım uçurtmayı ve biz elimizde kalan ipi makaraya dolayarak evimize döndük.

Fakat oğlum benim kendi uçurtmasını bırakıp başka çocuklara yardım etmeme kızmadı. Bir çocuğun uçurtma uçuracak babasının yanında olmasının ne demek olduğunu anlamıştı çünkü.

Evet, bugün Babalar Günü.

Bütün çocuklara, babalarıyla uçurtma uçuracakları nice babalar günü geçirmelerini dilerim.

SU İSTEYENE TOKAT!

12-13 Yaşlarında, yaz tatili dönüşü yatılı okula giderken, otobüsün en arkasındaki beşli koltuktayız. Yanımda bir dede, gelini veya kızı ile torunları oturuyor. Bir süre sonra çocuklardan biri “susadım” dedi.

Der demez, dede çocuğun ağzına yapıştırdı tokadı ve çocuk sustu.

Bir süre sonra çocuk yine bağırdı “susadım” diye yine yedi tokadı.

Ancak yediği tokat bir türlü çocuğun susuzluğunu gidermediği için belli aralıklarla bu olay yol boyu devam etti.

Bu arada otobüsün muavini önümüzdeki dolaptan diğer yolculara su taşımaya devam etti.

Yani, susayanın su istemesi normal, muavin de isteyene getiriyor ayrıca para da almıyor. Bu nedenle ben de, olaya şahit olan diğer yolcular da hiç birimiz dedenin neden su istemek yerine çocuğa tokat attığını anlayamadık ancak hiçbirimiz de nedenini sormadığımız gibi olaya da müdahale etmedik.

Bugünlerde yaşadıklarımızı da bu olaya benzetiyorum ben:

-İşini isteyene tokat,

-Kadro isteyene tokat,

-Adalet isteyene tokat,

-Atanmak isteyene tokat,

…

Liste uzun.

Sanırsınız ki ülkeyi o dede yönetiyor.

SAYGISIZA SAYGI ÜZERİNE DE ALKIŞ!

İzmir’de bugün ilginç bir olay yaşanmış. Alaybey'den Mavişehir yönüne giden tramvayın makinisti, tramvay yolu üzerinde namaz kılan adama klakson çalmamış ve namazını bitirmesini beklemiş. Cep telefonu kamerasına yansıyan bu görüntülere toplumun birçok kesiminden de olumlu tepkiler gelmiş.

Görüntüleri sosyal medya hesabından paylaşarak olayın herkesçe duyulmasını sağlayan Karşıyaka Belediye Başkanı Hüseyin Mutlu Akpınar da, “İzmir ve Karşıyaka hoşgörünün ve çağdaşlığın kenti olduğunu bir kez daha gösterdi” diyerek tramvayın makinistine tavrından dolayı teşekkür etmiş.

Baktım, haberin altındaki yorumlarda da doğru dürüst bir tepki yok. O halde yine iş başa düştü demektir:

1-Öncelikle namaz kılan vatandaşın arabası var ve arabasını uygun bir yere park edip namazını kılabilirdi. O ne yapmış, çift gidiş-çift geliş anayolun bir şeridini arabasıyla kapatarak hem diğer sürücülere saygısızlık etmiş hem de o şeridi kullanan insanların can güvenliğini tehlikeye atmış.

2-Yetmemiş, bu sefer en az 500 kişinin bulunduğu tramvayın beklemesine ve dolayısıyla diğer tramvayların seferlerinin aksamasına neden olarak binlerce vatandaşın zamanını çalmış. Hem de tramvay yolunun yanında namaz kılacak daha geniş alanlar varken.

Makinistin adamı fark etmemesi durumunda olabileceklere değinmiyorum bile.

Hal böyleyken, ortada doğru yapılmış tek bir hareketin olmadığı bir olayda, adamı anlayışla karşılayan makinisti, belediye başkanını ve haberi bu şekilde veren medyayı kınıyorum. Ayrıca görüntülerdeki araç plakasından söz konusu vatandaşın bulunarak cezalandırılmasını istiyorum.

Geçen gün aynı tramvay, tramvay yoluna park etmiş bir arabayı beklemişti. Bugün de namaz kılan bir vatandaşı. Böyle giderse yarın neyi bekleyecek bilmiyorum.

Medeniyet, kurallara uymayı ve diğer canlıların(sadece insanlar da değil) haklarına saygı göstermeyi gerektirir.

Bizde böyle vatandaş, böyle makinist ve böyle belediye başkanları olduğu sürece daha çok bekleriz muasır medeniyet seviyesine ulaşmayı.

BİRAZ DA HAYRIN DOKUNSUN!

Bülent Ersoy’un sesini ve şarkılarını beğenirim, diğer yönleriyle ilgilenmem. Ancak uzun zamandır medya öyle şeyleri sık tekrarlıyor ki görmemek duymamak mümkün değil:

-Bir oturuşta 35 sandviç yedi.

-Et sever.

-Marmaris’te şu kadar milyonluk koyu var.

-Kuaför kapattı.

-Gece yarısı mağaza açtırdı.

-Hindistan’a şu kadar valizle gitti, şu kadar bagaj parası ödedi.

Artık uzun zamandır şarkılarıyla ve hatta özel hayatıyla değil gözümüze soktuğu zenginliği ile anılır oldu Bülent Ersoy. Bu o kadar öyle ki belki de şarkılarından bihaber yeni nesile sorsak sadece “zengin” diyebilir onun için.

Kimsenin parasında pulunda gözümüz yok; Allah daha çok versin, herkese versin  ancak  yoksulluktan tarikat yurtlarına muhtaç olmuş ve orada yanan kızları var bu ülkenin. Ya da kendinin ekranlarda söylediği gibi ekmek parasına ve kalacak yere muhtaç sanatçıları da var.

Tamam, ben de yapılan yardımların reklamının yapılmasına veya yardıma muhtaç insanlarımızın medyada teşhir edilmesine karşıyım ancak yaşamın bir dengesinin olduğuna da inanırım.

Bugün Ayşe Arman’a verdiği röportajda, kendisinin star olduğunu ve bunu iyi yönettiğini söylemiş. Oysa star olarak lanse edilen insanların yaşantıları kadar sosyal sorumluluk projelerindeki rolleri de ön plana çıkarılır. Hem bu dengeden hem de starların örnek olma özelliğinden dolayı.

Evet, Sayın Ersoy, biz sizi uzun süredir şarkılarınızla değil harcamalarınızla, şatafatınızla ve zenginliğinizle görüyoruz medyada. Ve bunları gördükçe de “yediğin içtiğin senin olsun biraz da hayrın dokunsun insanlara” demekten kendimizi alamıyoruz.

NİŞAN TEPSİSİ DEVİR-TESLİM TÖRENİ!

Emekli olduktan sonra mevcut bilgisayarımı işyerine verdiğimden kendime yeni bir bilgisayar tedariki zorunlu oldu.

Epeydir yedek hard disklerde sakladığım yazı, fotoğraf ve videoları yeni bilgisayarıma yükleme ve düzenleme işiyle meşgulüm. 17.000 Fotoğrafı tasnif etmem de epey zamanımı aldı doğal olarak.

Bu işlemi yaparken de bir şey dikkatimi çekti. En büyük kız yeğenim Öznur, ailemizde yaşanmış ne kadar önemli tören varsa hepsinde aktif rol üstlenmiş; nişan törenlerinde tepsiyi o tutmuş, düğünlerdeki takı törenlerinde gelin-damat veya sünnet çocuğunun yanında durarak takı takanlara toplu iğneyi o vermiş, kına törenlerindeki kına tepsisini de  yaş günlerindeki pastayı da o taşımış, halaylarda başı o çekmiş vs.

Kısacası, ailemizin yükünü çekmiş bunca sene. Bayramlarda toplanan kalabalık ailemize çay ve yemek servislerini saymıyorum bile.

En son bu sene Yeğenim Ece’nin nişanında da tepsiyi onun tuttuğunu görünce kafamda şimşek çaktı. Düşündüm de bir kişiye bunca yük fazla; sekiz yaşında ağabeyimin düğününde toplu iğneyi veren de o otuz altı yaşında kuzeninin nişanında tepsiyi tutan da o.

Artık kızları boyuna gelmiş birinin bu işleri birine devredip başköşede yerini almasının zamanı geldi de geçiyor bile.

O nedenle aile bireyleri olarak bir karara vardık. Yakın zamanda bir törenle bu görevleri Öznur’dan alıp büyük kızı Ela’ya vereceğiz. Nişan Tepsisi devir teslim töreni düzenleyeceğiz kısacası.

Ne yani, yeğenimin törenle kavuğunu devreden İsmail Dümbüllü’den ne eksiği var?

YAZIYORSUN DA METAFORUN GÜÇLÜ MÜ?

Bir çevirmen arkadaşımın “yazdıkların edebi değil, yayınlamayı düşünmüyorsun herhalde” sözünün üzerinden yıllar geçti ve ben bu sürede 1300’e yakın yazı yazdım ve 1100 tanesini de yayınladım.

Yazdıklarım edebi mi yoksa yaptığım “had bilmezlik mi” bilemiyorum.

Bildiğim, okumanın benim için bir tutku, yazmanın ise en büyük hayalim olduğu. Bu o kadar öyle ki, gittiğim fotoğraf derneklerinde bile ilk sözüm “yazmak benim en büyük hayalimdir fotoğraf sonra gelir” olmuştur. Sağ olsun dernekteki arkadaşlarım da bunu anlayışla karşıladılar.

Tabi ki hayal etmekle kalmadım, yazmak üzerine kitaplar okudum. İlaveten, yazarların röportajlarını ve biyografilerini de okuyarak onların yazma serüvenlerinden kendime bir yön çizmeye çalıştım.

Yetmedi, Dilevi Yaratıcı Yazarlık Atölyesine devam ettim bir dönem.

Aldığım tepkilerden, hayatımda şiire ve sinemaya az yer vermemden dolayı yazdıklarımda bir “metafor eksikliği” olduğu kanaatine vardım.

Bunun için de önce kendime bir Şiir Antolojisi aldım. Film izlemek için de evimde teknik çalışmalarım devam ediyor. Bunlar benim “metafor yapma” yeteneğimi artırır mı yoksa bu yetenek doğuştan mı kazanılıyor bilemiyorum.

Ancak yazan ve yazmayı düşünen arkadaşlarıma da bu hususu hatırlatmak isterim:

-Yazıyorsun da metaforun güçlü mü?

YETİŞKİN ERGENLERE İYİ DAVRANALIM!

Bir insan doğar, büyür ve toplumda yer alma telaşına düşer. Genellikle de ergenlik döneminde. Dövmeler, yeşil saçlar ve diğer çılgınlıklar hep kendini ifade etme ve toplumda bir yer edinme çabasının tezahürüdür.

Toplum da (herkes aynı yoldan geçtiği için belki de) bu çabaları hoş görür. “Delikanlı” sözü de buradan gelir tahminim.

Ancak az sayıda insanda, bu” kendini ifade etme” ve “toplumda yer edinme” çabası ömür boyu sürer. Bu ya toplumda edindiği yeri beğenmeme ya da olduğundan fazla görünme çabasından kaynaklanır.
Bu durum daha çok “sen benim kim olduğumu biliyor musun?” sözüyle dışa vurulur.

Normal insanın böyle bir çabası yoktur. Edindiği yeri kabullenir ve kim olduğunu anlatma çabası içine girmez.

Hatta bazı insanlar, toplumda edindiği yeri veya kimliğini gizleme çabası içine girer. Bunun en yaygın görüldüğü yer emekliliktir. Kendini atarsın 11 Milyon insanın arasına ki arayan bulsun:

-Ne iş yapıyorsunuz?

-Emekliyim.

-Nereden?

-Memurluktan.

-Hangi kurumdan?

-…

-Göreviniz neydi?

Kişi kendini gizlemeye çalıştıkça karşıdakinin merakı artar. Çünkü karşısındakinin tavır ve davranışı kısacası karizması onu toplumun diğer fertlerinden ayırır.

Bunun aksi ise yetişkin ergenlerdir:

-Sen benim kim olduğumu biliyor musun?

-Şu yağları Türkiye’de sadece ben üretiyorum!

-Ben şu kadar öro sermeyeli firmanın müdürlüğünü yaptım!

Yani, bunları çay bahçesinin  veya tatil yaptığı otelin garsonuna, marketteki kasa kuyruğundakilere ve hatta bir devlet dairesinde söylemenin onlara ve sana ne faydası olabilir?

Evet, toplumda edindiği yeri özümsemiş tevazu sahibi insanlarla ömrünün sonuna kadar hala kimlik arayışında olanlar bir arada yaşıyor.

Eskiden bu “sen benim kim olduğumu biliyor musun?” diyenlere çok kızardım.
Şimdi ise acıyorum.

O nedenle bu yetişkin ergenlere iyi davranalım diyorum. Tıpkı normal ergenlere davrandığımız gibi.

BİR ODUN DAHA VURAMADIN MI AZİZE!

Vatanım Sensin dizisinin dün akşamki bölümünde, Azize, Tevfik’ten su ister. Su doldurmak için arkasını dönen Tevfik’in kafasına oradan bulduğu odunla vurur ve kaçar. Biraz uzaklaşmadan arkasından yetişen Tevfik onu yakalar ve bağlar.

Sonrasında  olaylar Yunan Ordusunun gizli taarruzunu Ali Fuat Paşaya bildirmek üzere yola çıkan Azize ve Ailesinin yakalanması ve muhtemelen Generel Cevdet’in de deşifre olması ile neticeleniyor.

Oysa Azize Tevfik’e bir odun daha vursa, bağlasa hatta öldürse olaylar bambaşka seyredecek, belki de ülkenin makûs talihi değişecek ve Yunan Ordusu Polatlı’ya kadar varamayacak.(Ben söylemiyorum dizi öyle söylüyor)

Ya da Tevfik’i elinden vurabilecek kadar yetenekli sniper Yüzbaşı Yakup, tekrar ateş edip Tevfik’i vursa ve Azize’yi kurtarsa yine ülkenin kaderi değişecek.

Bizler kıdemli izleyiciler olarak artık  asıl kahramanların ya sezon finalinde ya da finalde öleceğini biliyoruz. Ancak Tevfik’i dizide tutmak için bu kadar da aklımızla oynamayın kardeşim.

Hani Immanuel Kant, “Aydınlanma; kişinin kendi aklını kullanmaya cüret etmesidir” demiş ya bizler de dizi izleyicisi olarak artık kendi aklımızı kullanalım ve kendimizle bu kadar da alay ettirmeyelim.

Kısacası, dünyanın bütün dizi izleyicileri birleşiniz!

DİZİLERDE KİRPİKLERİ ISLANAN KALMADI!

Hanımın Çiftliği dizisinde, Güllü’nün marabalarının atletlerinin beyazlığı hala aklımdadır. Dizi değil deterjan reklamıydı sanki. Çukurova’nın sıcağında çalışırken o atletleri nasıl bembeyaz tutuyorlardı bilemiyorum.

Esasen Aydın Ovasında pamuk tarlalarında çalışırken, biz atletle çalışmaz aksine uzun kollu gömleklerle çalışırdık ki kollarımız kömür olmasın. Hatta kadınlar da sadece gözleri açık kalacak başörtüler takardı ki zenciye benzemesinler.

Atlet sadece kamyon şoförlerinin iş kıyafetiydi bizim için. Demek Çukurova’nın sıcağı marabalara terlemeden atletleri kirletmeden çalışma olanağı veriyordu.

Bugünlerde de dizilerde ağlayanlar dikkatimi çekiyor.

Normal şartlarda, insanlar yaşadıkları üzüntünün şiddetine göre farklı tepkiler verir; kirpikleri ıslanır, gözleri nemlenir, gözyaşı döker veya gözyaşları sel olur.

Bugünlerde ise seyrettiğimiz dizilerde karakterler ne yaşarsa yaşasın gözyaşları sel olup akıyor. Ne gözleri nemlenen var ne de kirpikleri ıslanan.

Eskiden iyi oyuncu oynadığı role göre yukarıda saydıklarımızı yapabilirdi. Şimdi ise sanırım teknoloji yardımıyla hepsi sel gibi gözyaşı döküyor ve bu da bize çok yapmacık geliyor.

Yönetmen ve oyunculara duyurulur.

DOSTOYEVSKİ TOLSTOY’A YORUM YAZDI MI?

Facebook’ta bir öğretmen arkadaşımı öğrencisini paylarken gördüm bir gün. Yaptığı yorumu beğenmemişti.

Bir başka zaman da bir çocuğun annesine sitemi vardı:

-Anne, buraya yazılır mı bu?

Evet, sosyal medyada yeniydik ve ne işe yaradığını da bilmediğimizden herkesi eklemiş sonra da  yaşanan kazalarla yolumuzu bulmaya çalışıyorduk.

Blog da öyle. Hepimiz yazmaya hevesliydik. Yazdıkça, hem blogun ne olduğunu öğreniyoruz hem de  gelen tepkilere göre doğru yolu bulmaya çalışıyoruz.

Tabi ki herkesin kendi tecrübesine göre bir blog tanımı var ve herkes kendi tecrübesine göre kendine bir yön çizmeye çalışıyor.

Ben yaklaşık 10 yıldır blog yazıyorum ve işin sadece yazma kısmıyla meşgulüm. Ancak katıldığım ilk “Blog Yazarları” toplantısında gelen yorumlara yanıt vermediğim ve diğer bloglara yorum yazmadığım için çok eleştiri aldım.

Bunun üzerine gelen yorumlara yanıt verdim ancak diğer blogları fazla okuyamadığımdan yorum yazamadım. Birçok insan da belki bu nedenle bana yorum yazmayı bıraktı. Canları sağ olsun.

Benim en büyük hayalim yazmak olduğu için yazdıklarımı yayınlayan blog sitelerine büyük bir minnetim var. Tabi bu sayede yazdıklarımı okuyan ve yorum yazan insanlara da.

Bunun çok büyük bir olanak olduğunu düşünüyorum. Yazıyorsunuz, hemen yayınlıyorsunuz ve okuyuculara ulaşıyorsunuz.

Tamam, belki istediğimiz kıvamda bir yazar olamadık, istediğimiz kadar tepki de alamıyor olabiliriz ancak düşünüyorum da bundan yirmi yıl önce yoktu böyle bir olanak. Yazıyı yazacaksınız, kapı kapı dolaşıp okutacaksınız ve beğenilirse yayınlanacak, alan olursa da okunacak.

O nedenle blog yazarı arkadaşlarımın kimlik arayışlarına ve sitemlerine hak versem de o kadar karamsar değilim kısacası.

Düşünün bakalım Dostoyevski, Tolstoy’a yorum yazabildi mi hiç?

Bizim böyle bir olanağımız var hiç olmazsa.

KADINLAR NEDEN SAÇLARINI SARIYA BOYAR DA SİYAHA BOYAMAZ!

Bir gün odama iki kız girdi. Kaymakamlıktan sosyal yardım isteyeceklermiş bana danışmaya gelmişler.

-Ne kadar isteyeceksiniz?

-Ne kadar verirse, yüz lira bile verse olur, ihtiyacımız var.

Baktım kızların kıyafet iddialı değilse de saçları fönlü. Gelirken beş liraya çektirmişler kuaföre. Neticede kaymakama pespaye gitmemeyi düşünmüşler.

“Bu halinizle size elli lira bile vermez kaymakam” dedim, saçlarınıza fön çektirecek parayı bulmuşsunuz ekmek alacak parayı da bulursunuz”.

Sonradan çok gördüm saçını sarıya boyatmış ama çocuğuna ekmek parası isteyen kadınları.

Pek kadınsı şeylere dikkat etmem ancak fark ettim ki ne kadar çok saçları sarıya boyalı kadınımız var bizim; dilencisi, taşeron işçisi, müdiresi, holding yöneteni.

Hadi saçı beyazlayan yaşı ilerlemiş kadınlar saçını boyatır da yirmili yaşlarda saç boyatmak da neyin nesi?

Kısacası, ne yapmış etmiş boyamış kadınlarımız saçlarını, özellikle de sarıya.

Kaç ton saç boyası üretiyor veya ithal ediyor bu ülke?

Ve neden yakışanı yakışmayanı ille de sarıya boyatıyor saçını?

Ve de en önemli soru:

-Neden esmerler saçını sarıya boyatıyor da sarışınlar siyaha boyatmıyor?

İşte bütün bu soruların cevabını geçenlerde okuduğum bir kitapta buldum. Doğru mu yanlış mı ona siz karar verin. Dediğim gibi ben bu işe karışmıyorum.

“Tam bir sarışın davranışı”, dedi Doktor Skreta, Sarı saçlar ve siyah saçlar, insanın yaradılışının iki kutbudur. Siyah saçlar erkeklik, yüreklilik, içtenlik, eylem anlamına gelir; sarı saçlarsa kadınlığı, sevecenliği, güçsüzlüğü ve pasifliği simgeler.Demek ki bir sarışın gerçekte iki kat kadındır. Bir prenses ancak sarışın olabilir. Yine bu nedenle kadınlar, olabildiğince dişi olabilmek için, saçlarını hiçbir zaman siyaha boyamazlar da sarıya boyarlar.

…Bir sarışın bilinçsiz olarak saçlarına uyar. Özellikle de bu sarışın, saçlarını sarıya boyamış bir esmerse. Rengine sadık kalmak ister ve narin bir yaratık, uçarı bir bebek, her şeyden çok dış görünüşü için kaygılanan bir yaratık gibi davranır ve sevecenlik ve hizmet, kibarlık ve nafaka ister, kendiliğinden herhangi bir şey yapabilme yeteneğinden yoksundur, dış görünüşü tepeden tırnağa incelik ve içi tüm kabalıktır.

Siyah saç evrensel bir moda haline gelse, bu dünyada çok daha iyi yaşanırdı. Şimdiye dek gerçekleştirilen en yararlı toplumsal reform bu olurdu.(Milan Kundera, Ayrılık Valsi, Sayfa:41, Can Yayınları)

MİZAH “ARAL BİRADERLERİN” TEKELİNDEN KURTULDU MU?

Biz hangi kuşağız tam olarak bilemiyorum ancak hem şanslı hem de şanssız bir kuşağız.

Şanslıyız, zira üniversiteye 1981 Yılında başladığımızdan derslere girebiliyorduk.

Şanssızdık, YÖK yeni kurulmuştu.

Şanslıydık, Cumhuriyet gibi bir gazete ve Gırgır gibi bir mizah dergisi vardı.

Şanssızdık, öğrenci olduğumuzdan Cumhuriyet  ve Gırgır alacak paramız yoktu. Gittiğimiz öğrenci kahveleri de sadece Tan ve Sabah Gazeteleri alırdı.

Yine de bir şekilde Cumhuriyeti ve Gırgır’ı okuyabiliyorduk.

Gırgır ise başlı başına bir efsaneydi. Yanı sıra ayı kalitede Fırt ve Çarşaf dergileri de vardı.

Biz fakülteyi bitirip işe başladıktan sonra, hayalini kurduğumuz gibi Cumhuriyet ve Gırgır’ı alabilecek gelire sahip olduk ancak maalesef eski Cumhuriyet ve Gırgır’ı yerinde bulamadık. 

Önce Cumhuriyetten birçok yazar ayrıldı sonra da Gırgır’dan ayrılanlar için Hıbır Dergisini kurdu Asil Nadir.

Ve Hıbır’a geçen çizerlerden birinin demecini hala hatırlarım:

-Mizahı Aral Biraderlerin Tekelinden kurtaracağız!

Yani, Hıbır’a geçenler, Asil Nadir tarafından transfer edilmemiş, mizahı, Gırgırı yöneten Oğuz Aral ve Fırt’ı yöneten Tekin Aral biraderlerden kurtarmak gibi ulvi bir amaca yönelmişlerdi(!).

Bundan sonra Gırgır ve Fırt’taki kan kayıpları nedeniyle hiç aksatmadan okuduğum bu dergilerden soğudum ve almamaya/okumamaya başladım. Fakat büyüyen oğlumun mizah dergisi okumasını/almasını teşvik ettim.

Bugünlerde önce Gırgır’ın sonra da Penguen’in yayın hayatına son verdiğini, esasen bütün bu dergilerdeki çizer sayısının ise bir zamanlar Gırgır’ın çizer sayısından bile az olduğunu okuyunca Hıbır’dan ayrılanların sözü aklıma geldi.

Demek mizahı Aral Biraderlerin tekelinden kurtarmak için yola çıkanlar, ülkeyi mizah dergilerinden kurtarmışlar meğer.

Laz fıkrasındaki gibi, ha, bu size ders olsun!

CENAZE NAMAZI ARKA SIRADA KABUL OLMUYOR MU?

Bugün Abdullah Gül’ün babasının cenazesinde, Başbakan Yıldırım, arka sırada kalan Kılıçdaroğlu’nun ön sıraya geçirilmesini sağlamış.

Sadece bugün değil ekranlarda izlediğimiz bütün cenaze törenlerinde, tabutun hemen arkasında siyasilerin ön tarafa dizildiklerine tanık oluyoruz. Yanlarında da ayıp olmasın diye ölenin oğlu, babası yer alıyor tek başına. Diğer akrabalar nerede göremiyoruz.

Yarbay Mehmet Alkan’ın başına gelenlerin nedeni de buydu. Şehit kardeşinin cenazesinde siyasilerin akrabalarını iteleyerek ön tarafa geçme çabalarına karşı söylemişti o sözleri yarbayımız ve bedelini de ordudan atılarak ödedi.

Nedir bu cenaze namazında ön sırada (hatta tabutun ve imamın hemen arkasında) yer alma arzusunun sebebi?

Protokolse, o sadece devlet törenlerinde olur benim bildiğim.

Bunca zaman sayısız cenaze namazına katıldım ve hiç kimsede böyle bir çaba görmedim. Hatta en son katıldığım cenazede, ölen kişinin oğlu, camiden çıkanların önünde saf tutması nedeniyle üçüncü sırada kıldı namazı. Ne o öne geçmeye çalıştı ne de cemaat onu ayıpladı.

Üç yıl Kuran Kursuna gittim. Bir sürü kitap okudum ve birçok vaaz dinledim. Hiç birinde cenaze namazına katılanın cenazeye uzaklığına göre sevap kazanacağına dair bir şey duymadım.
O halde nedir bunun nedeni?

“Cenazeye geldiğimizi basın görsün mü” yoksa?

SEÇİMİN TAM ZAMANI

Her seçimin bir doğrudan sonucu vardır. Herkes bunu anlar. Bir de “seçmen ne mesaj verdi?” arayışları vardır ki bu asla doğrudan bir sonuç oluşturmaz. Nedeni, halkın verdiği mesajı  herkesin kendine göre algılamasıdır.

16 Nisan Referandumundan sonra da referandumun bir doğrudan sonucu vardır ve ilk sonuç  Erdoğan’ın partisine dönmesi şeklinde tecelli etmiştir.

İkincisi ise Baykal’ın referandumdan “Abdullah Gül’ün % 49’un adayı olması” sonucunu çıkarmasıdır ki bu husus uzun yıllar siyaseti ve hatta siyasi tarihçilerimizi epey meşgul edeceğe benzer.(Ben şahsen psikiyatristlerin de konuya dahil edilmesi gerektiği kanaatindeyim)

Kalanlar da “halkın verdiği mesajı” çözmekle meşguldür; bir defa referandumun  mağlubu yoktur. O nedenle herkes aldığı oyun paylaşımı kavgasına girmiştir.

MHP’nin tabanı ile tavanı farklı istikamete doğru hareket etmektedir. CHP’de ise % 49 iştah kabartmış ve gömülen baltalar çıkarılarak paylaşım kavgası başlamıştır. HDP’nin ise kolu kanadı kırılmıştır. Liderleri hapiste kalanlar da kendilerine bir istikamet çizmeye çalışmaktadır.

Kısacası siyaset toz dumandır. Ve en sakin parti de AKP’dir.

Bu durumda benim aklıma gelen herhalde AKP yöneticilerinin de aklına geliyordur. Bu fırsattan istifade bir seçim yapılırsa yine kolayca iktidar olabilirler aksi takdirde ise bir daha dönmemek üzere siyaset sahnesinden silinir ve partiler mezarlığına (ANAP ve DYP’nin yanına)yollanırlar.

Ben şahsen 4 Milyon işsize iş, 700 Bin taşeron işçisine kadro, Suriye savaşın sona ermesi ve içeride terörün bitirilmesi gibi dertlerimizle uğraşılmasından yanayım ancak siyaset kurumunun gündeminin farklı olduğunu görüyorum.

Ufukta seçim var mı yok mu, hep birlikte bekleyip görelim.

SİZİ BLOGUMDA REZİL EDERİM!

Nizamettin Biber’in “ Eloğlu Blogerleri ve Biz” başlıklı yazısını okuyunca yıllar önce yaşadığım bir olay aklıma geldi, anlatayım.

Antalya’da beş yıldızlı bir otelde, beş günlük seminerin son günü. Arkadaşlarla otelin lobisinde oturuyoruz. Birden başımızda “manken kılıklı” bir hanım beliriyor. Otelin Halkla İlişkiler Müdiresiymiş.

Otelden memnun olup-olmadığımızı soruyor. Kendisi aynı zamanda Milliyet Blog yazarı olan arkadaşımın eşi Sibel Hanım lafa giriyor ve başlıyor otelde gördüğü noksanlıkları saymaya.  Sibel Hanım bir  ara “ Blog Yazarı” olduğunu söylemeyi de ihmal etmiyor. Ben de lafa giriyor ve hızımı alamayarak “sizi blogumda sizi rezil ederim” diyorum.

Söylediğimiz noksanlıklar ise biranın yanında ucuz çerez verilmesi gibi şeyler.(Allah başka elem keder vermesin)

Telaşlanan müdire hanım, söylediğimiz her sorun için ilgili müdürü çağırdı. Kısa sürede biz rahat koltuklarımızda otururken otelin bütün ilgili müdürleri karşımızda tek sıra dizilmiş, bir yandan söylediklerimizi not alırken diğer yandan konuyla ilgili sağa sola talimatlar yağdırmaktaydılar.

Bu arada bize beş gün boyunca canla başla hizmet eden ve takdirlerimize mazhar olan garson kardeşimizin adını da not aldılar.

Sonunda müdürler görev mahallerine dağıldılar ve biz de restorana geçtik.

Gece geç vakit odama girdiğimde gelen seslerle irkildim. Işığı açınca televizyonun açık olduğunu gördüm. “Açık unuttum herhalde” diye düşünürken çalışma masasına gözüm takıldı.

Masada büyük bir meyve tabağı, bir şişe şarap ve teneke kutuda “lüks kuruyemiş” bırakılmıştı. Ertesi günü öğrendim ki lobide bizimle birlikte olan bütün arkadaşlara aynı jest yapılmış otel yönetimi tarafından.

Saat gecenin yarısıydı ve benim ne o şarabı içecek ne de meyveleri yiyecek halim vardı. Sabah eşyalarımı toplarken hiç olmazsa şarap ve teneke kutudaki kuruyemişi yanımda götürmeyi düşünsem de valize sığdırmam mümkün olmadı.

Ben de odayı o halde terk ettim.

Evet, yaklaşık sekiz yıllık blogerlik yaşamımda, bloger olarak gördüğüm tek maddi karşılık bu oldu.

O da haydan geldi huya gitti.

KİTAP AYIPLI MALA GİRER Mİ?

Eskiden kitapların arkasında genelde sadece yazarın fotoğrafı bulunurdu ve fotoğrafçının da adı yer alırdı. İsa Çelik ismi oradan aklımda kalmıştır. Aziz Nesin’in kitaplarının arkasında ise Nesin Vakfı çocuklarının Aziz Dedeleriyle fotoğrafı vardı ve yine  Vakfa aşinalığımız da oradandır.

Şimdi ise kitapların arkasında tanıtım yazıları var.Tıpkı film fragmanı gibi.

Kitabın “ürüne” dönüşmesi bu, anladım kadarıyla.

Buna itirazım yok, olabilir. Tabi ki kitabın arkasında yazan unsurların kitabın içinde bulunması şartıyla.

Efendim, geçen gün arkadaşlarımın şiddetle tavsiye ettikleri, dünyaca ünlü bir yazarın kitabını aldım. Arkasında “yazarın esprili üslubu ve kıvrak zekası ile okuyucuyu bir alemde gezdireceği vaat ediliyordu.

Hemen merakla okumaya başladım ve kısa sürede de bitirdim. Kitabı çok beğendim fakat kitapta “yazarın kıvrak zekası” neyse de esprili üslubundan eser yoktu. Hatta kitapta espri olmadığı gibi “espri yapılmaya teşebbüs” de yoktu,  ki espriyi anlamamış olayım.

Yani, kitap güzel, akıcı. Yazarın ustalığına da diyecek bir şey yok. Ancak ne gerek var kitabın içinde olmayan şeyleri arkasında varmış gibi okuyucuyu kandırmaya.

Benim için kitap hala “yerde bulup öperek alnımıza konduktan sonra bir kenara konulan ekmek parçası” kadar mukaddes bir şey. Yazar da yayınevi de bir tüccar değil benim nezdimde.

Ancak yayınevleri bu şekilde kitabı bir meta haline getirmeye devam ederlerse, okuyucunun da bir tüketici olarak kitabın tanıtım yazısı ile içindeki fark nedeniyle kitabı ayıplı mal olarak iade etme veya “firmayı”  tüketici hakem heyetlerine şikayet hakkı doğar.

Benden söylemesi.

ABLACIĞIM BU NE HAL?

Bir ara,kadınlara düşük bel pantolonun ne kadar itici olduğunu anlatmaya niyetlenmiştim fakat  Audrey Hepburn’ün “ben kadınlar için giyinir erkekler için soyunurum” sözünü duyunca vazgeçtim. Anladım ki bu kadınlar arası bir mesele ve erkekleri ilgilendirmiyor. O gün bugündür bu işe karışmıyorum.

Fakat medyada “kuaföre dudak silikonu” yaptırmış hemşirenin fotoğrafını görünce “ablacığım bu ne hal?” demekten de kendimi alamadım. Ancak yine biliyorum ki bu mesele de kadınlar arası bir mesele. Karışmayalım biz yine de.

Dün akşam televizyonda konuyla ilgili konuşan estetik uzmanı bir doktoru izledim. Doktor Bey, estetik tutkusunun sosyal medya yüzünden bu kadar yaygınlaştığı için insanların başına böyle şeyler geldiğini söyledi. Zayıf bir-iki “estetiğe gerek yok mevcut güzelliğinizle yetinin” dedikten sonra “yaptıracaksanız ucuza kaçmayın, bize gelin” mesajı ile konuyu kapattı.

Ben insanların yüzüne bakan biri değilim ancak ekranda görünenlerin yüzünde bir tuhaflık olduğunu söyleyince bir arkadaşımdan gördüğüm tuhaflıkların göz kenarı dolgusunu öğrendim.

Eskiden konuşan bebekler olurdu ve bunların sadece ağız kenarları kımıldardı.  Şimdi de ekranda konuşan bebekler çoğaldı. Gördüklerimizin sadece ağız kenarı hareket ediyor diğer kısımlar donuk.

Kuaföre dolgu yaptıran kadının hemşire olması ise olayın en vahim tarafı. Yani komşusu ayakkabı boyacısına iğne yaptırsa veya serum taktırsa uyarmayacak mı hiç?

Ha, diyeceksiniz ki, her gün ekranlarda ünlü bir aşçı ilaç(vitamin) reklamında oynuyor, normal.

Ne diyeyim?

Siz de haklısınız.

Evet, günümüzde bir estetik furyasıdır gidiyor. Ben bile gördüklerimden sonra her tanıştığım insana şüpheyle bakar oldum.

İster misiniz bundan sonra evlenecek ve/veya çıkacak çiftler partnerlerini doktora götürsün ve sorsun:

-Orijinal mi, parçası değişmiş mi?   

LEO’YA BİR FES GİYDİREMEDİNİZ Mİ?

Referandum üzerine yazdığım ve içinde “isim” geçmeyen yazım reddedilince anladım ki Milliyet Blog’a da OHAL gelmiş. Zaten epeydir dizi yazarı olduk hepimiz. Oraya da OHAL uğramaz inşallah.

Esasen ben “dizi yazarı” olmaktan da gocunmuyorum. Uğradığımız işyeri ve gittiğimiz evlerin cümlesinde sabah Müge Anlı, öğleden sonra evlenme programları ve akşamları da diziler açık olduğuna göre, bu programlar hakkında yazacağımız yazılar da bir memleket meselesine el atmaktır bence.

Misal, geçen hafta, Vatanım Sensin dizisinde Ali Kemal ve Hilal, Leo’yu gizlice gemiyle İzmir dışına gönderirken ona yerel kıyafetler giydirip at arabasına bindirdiler. Fakat Leo gibi “kakülü boyunu aşan” birinin başını açık bıraktılar. Gören kolayca tanıyabilirdi kendisini.

Onun için dizide Leo’nun başına bir fes veya sarık giydirmeyi düşünemeyen yapımcı ve senaristleri bu hatalarından dolayı uyarmak az şey mi?

Bizim dizi yazılarımızı dizi sektöründen okuyan, yazdıklarımızı dikkate alan var mı bilmiyorum ancak izleyicinin önemli bir kısmının okuduğu bir gerçek.

O nedenle biz yazmaya devam edelim. Bir dahaki sefer düzelir inşallah.

Milliyet Blog’un sansürlediği referandumun sonuçları hakkındaki yazımızdan mahrum kalan siyasilerin hatalarını düzeltmemenin vebali de yazıyı sansürleyenlerin üzerinde olsun.

Ne diyelim?

TRT PAYINI TRT’DEN TAHSİL ETMEK!

Yaşamın her alanında bir göz önünde olanlar ve iddialı tipler vardır diğer yandan da farkında olunmadıklarının ve emeklerinin karşılığını alamadıklarını bilerek canla başla işini yapmaya çalışanlar vardır.

Biri diğerine sürekli tepeden bakar ve aşağılar sürekli. Maalesef toplum da bu koroya katılır ve canla başla işini yapmaya çalışanlara bir teşekkürü bile çok görür.

Misal, TRT. Bir yanda binlerce lira alarak ekranı cüsseleriyle dolduranlar diğer yanda ekranı emekleriyle dolduranlar.

Birinin adı sanı bilinirken diğerleri isimsiz kahramanlardır sadece.

Biz de vatandaş olarak, elektrik parası içince ödediğimiz TRT payının sadece bu ekranı cüsseleriyle dolduranlara ödendiğini düşünür isyan ederiz. Örneğin bir zamanlar Hakan Şükür’e spor yorumculuğu için binlerce lira ödenmesinde olduğu gibi.

Ben güne TRT Türkü veya TRT Nağme dinleyerek başlarım. Olmadı TRT FM. Gece de yatmadan biraz önce TRT Belgesel seyreder ardından da TRT Müziği açarak kitap okurum.

TRT’nin yararlandığım bu hizmetlerinden de çok memnunum. Ayrıca yıllar sonra, günümüzde ekranı cüsseleriyle dolduran ve mevcut iktidara “saygılarını” sunanların adı sanı anılmazken, bu isimsiz kahramanların ürettiği belgesel ve müzik programlarının izlenmeye devam edeceği de bir gerçektir.

O halde sorun ne derseniz, TRT Yönetiminden bir istirhamım olacak. Ödediğim elektrik faturası içindeki TRT payımın, ekranı cüsseleriyle dolduranlara değil yukarıda saydığım isimsiz kahramanlara ödenmesini istiyorum.

Bu sayede ben de “ödememe” şansımın olmadığı bu paranın hiç olmazsa hak edenlere gittiğinin iç huzurunu yaşayayım diyorum.

Ne diyorsunuz, çok şey mi istiyorum?

BÖYLE OYNA CANIMI YE!

Futbol maçının bir ürün olduğu ve her ürün gibi bunun da (gerek maç bileti gerek televizyon yayını için) bir bedelinin olduğu tartışmalarını geride bırakalı çok oldu.

Ben de bu kabulle iki defa Digitürk'e abone olarak bir bedel ödedim ancak ortada" iyi bir ürün" göremediğimden iptal ettirdim. Çocukluğumdan beri tuttuğum takımı bıraktığım gibi futbolla da uzun zamandır ilgilenmiyorum.

Elimde bir araştırma yok ama gözlemlerime dayanarak futbola olan eski ilginin olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Zira ne fotoğrafları berberlere kahvelere asılmış futbolcu görüyorum ne de futbol takımı. Köşe başlarında da maç kritiği yapanlara rastlanmıyor eskisi gibi.

Yani futbol ürün olduktan sonra sektöre akan para, ürünü bozdu. Oysa özellikle avrupada akan para daha fazla olmasına rağmen futbolun kalitesi daha iyi. İyi takımlar ve yıldız futbolcular hala varlığını sürdürüyor.

Şahsen ben, oğluna " sınavdan aldığın not değil, sınav için gösterdiğin çaba daha önemli" demiş bir baba olarak futbolcuların sahadaki çabalarını beğenmeyen, yeterli görmeyen birisiyim.

Beni futboldan soğutan da budur.

Dün akşam "Vatanım Sensin" dizisi bittikten sonra Beşiktaş-Lyon maçına geçtim.

Oynan futbol ve özellikle Beşiktaşlı futbolcuların gayreti her türlü takdirin üzerindeydi. İşte aradığım buydu.

Beşiktaş turu geçememiş hiç önemli değil.

Benim gibi futboldan uzaklaşmış birine bile "böyle oyna canımı ye" dedirtti ya, helal olsun!

HEPİMİZ TEHDİT ALTINDAYIZ!

Cep telefonlarının, kablosuz internetin, televizyonun, baz istasyonları gibi cihazların radyasyon yaydığı herkesin malumu ancak yetkililerden de içimizi rahatlatan açıklamalar geliyor hemen arkasından:

-Bu cihazların yaydığı radyasyon insan sağlığını rahatsız edecek seviyede değil!

Oh, içimiz rahatladı. O halde cep telefonlarıyla koyun koyuna uyuyabilir çocuklar.

Fakat şu soruyu kimse sormuyor: bu cihazlar teker teker zararlı değil ancak hepsi birden hayatımızda olduğuna göre bu zararlı değil mi?

Yani bir birim telefondan, iki birim kablosuz internetten ve diğer cihazlardan aldığımız radyasyon bize zarar verecek boyuta çıkmıyor mu?

Ya  söylenen radyasyon miktarı, bir araba markasının egzozundan çıkan zehirli gazlar gibi söylenenden çok fazlaysa?

Hadi bunu geçtik, ya yediğimiz-içtiğimizden aldığımız zararlı maddeler ne olacak?

Kullandığımız cihazlardan maruz kaldığımız radyasyonun ve yediğimiz içtiğimiz sağlıksız ürünlerin bizi kanser yapma tehlikesi var.

Ancak değinmek istediğim konu o değil. Hergün karşı karşıa olduğumuz başka tehlikeler.

Efendim, geçen gün ekranın sağ üst köşesinde bir uyarıyı tıkladım. Gördüğüm şu:

-Engellenmiş reklamlar, bu sayfada 2, toplam 289.407.

Meğer oğlum bilgisayarıma bir program yüklemiş. Bu program da çıkan reklamları engelliyormuş.

Evet, meğer bugüne kadar ben bir sayfada 2 çok da uzun olmayan bir zaman diliminde yaklaşık 289.000 reklama maruz kalıyormuşum farkında değilim.

Korkunç bir rakam bu.

Koyun üzerine "okunmamış 290 tweetiniz var" uyarısını.

Ekleyin facebookta gördüğünüz binlerce paylaşımı.

Sadece baktığı ekranda bu kadar uyarıcıya maruz kalan bir beyin ne kadar sağlıklı olabilir?

Konunun uzmanı değilim ama çok da iyi bir şey olmadığının farkındayım.

O nedenle derhal sosyal medya hesaplarımı kapattım.

Diyeceksiniz ki, medya kuruluşlarının yaşaması için bu reklamlar  şart.

Ben de diyorum ki, onların yaşaması için benim ölmem mi gerekiyor?

Yok mu bunun bir ortası?

VATANIM SENSİN DİZİM SEN DEĞİLSİN!

Ben tarihe meraklıyım ancak tarihi dizilerden değil kitaplardan öğrenmeyi tercih ederim. Tarihi olayları işleyen dizileri seyretme nedenim, kitaplarda okuyup hayalimde canlandırdığım sahneleri başkasının gözünden görme isteğim.

Nitekim "Muhteşem yüzyıl" bu isteğime fazlasıyla cevap veren bir dizi. Vatanım sensin de fena değil.

Ancak tabi ki seyrederken içeriği de takip ediyorum doğal olarak.

Muhteşem Yüzyıl içerik yönünden "katlanılabilir" seviyede iken Vatanım Sensin her türlü sabrı zorlayacak cinsten.(diğerlerini seyretmediğim için bir fikrim yok)

Yani kurtuluş savaşında İzmir'de cereyan eden bütün olaylar Albay Cevdet ve ailesinin başına gelmek zorunda mı?

Eğer masrafları azaltmak için kadroyu dar tutmak gerekiyorsa Muhteşem Yüzyıl gibi yapın. Bir habere göre onlar küçük rolde oynayanlara ücret ödemiyorlarmış. Bu dizide oynamak sizin reklamınızı yapıyor deniyormuş.

Emek hırsızlığını asla tasvip etmem ancak bütün olayları aynı kişilerin başına getirmek yerine buna da katlanabiliriz, ne yapalım.

Yani Albay Cevdet'in ailesinin başına her bölümde gelen feaketler neyse de esas mağdur Teğmen Leo. Her bölümde vurulmaktan kevgire döncü mübarek(!).

Hem vurul hem de Albay Cevdet'in kızlarına aşkı yüzünden sessiz kal.

Yani araya "yabancı damat" konusu işlenecekse o dizi daha önce çekildi, haberiniz olsun.

Evet, bugün Salı ve ben her hafta "seyretmeme" kararı aldığım Vatanım Sensin dizisini Perşembe günü seyredip-seyretmeyeceğimi bilmiyorum. Kendimi iyi hissedersem belki.

Ayrıca, "bunca bölüm her türlü saçmalığına katlandım biraz daha katlanayım" düşüncesi ile sezon sonunu bulabilir miyim bilmiyorum.

Belki de dizideki manevi duyguları kabartan sahneleri biraz daha artırmak gerekir seyredilmesi için.

Hep ratingi düşünmeyin sayın yapımcılar; bizi düşünmüyorsanız Halit Ergenç ve Bergüzel Korel'in hiç mi hatırı yok sizin için?

Hiç olmadı mesleğinin başındaki  Miray Daner'e kıymayın bari.

REFERANDUMUN GERÇEK KAZANANI

Referandum nihayet sonuçlandı ancak gürültüsü bir süre daha devam edecek anlaşılan. Mesele, YSK'nın "mühürsüz oyları geçerli saydığı" 2,5 milyon oy üzerinden tartışılmaya devam ediyor.

Sonucu değiştirebilecek bir sayı ancak  ben esasen enaz 30 milyon oyun tartışmalı olduğu kanaatindeyim. Tartışma bu oyların geçerliliği değil kullanıldığı taraf.

Evet, neden bu 30 milyon oy "hayır" değil de "evet" çıktı. Bence tartışılması gereken bu.

Efendim, bu ülkede 3,7 milyon işsiz vardı seçimin ertesi günü 3.815.000'e çıktı.

Hergün şehit gelmesine (ki bugün de 12 şehit var9 rağmen hala Suriye'de savaşmaya gönüllü bir hükümet var.

Üzerine 700.000 Kadro sözü tutulmamış taşeron işçi var

Atanamayan öğretmenler,

Asgari ücretle çalışan milyonlar,

Bitmiş bir turizm,

İstismar edilen din,

Soruları önceden verilmiş sınavlarda figüran durumuna düşürülmüş milyonlar,

Açılış töreni diye devlet kesesinden yapılan mitingler.

Liste uzun.

Bana göre bu listeye göre % 10 "evet" oyu bile fazla iken %51 büyük başarı.

Yani burada tartışılması gereken 2,5 Milyon mühürsüz evet oyu değil, geçerli  30 milyon evet oyu.

Bu oylar neden hayır değil de evet?

Çok mu umurunda bunları cumhurbaşkanlığı sistemi?

İncelenmesi, üzerinde durulması ve gerçek nedenlerinin araştırılması gereken durum bu.

Bu anlaşılmadan bu ülkede hiçbir şey değişmez.

Benden söylemesi.