ÖDENEMEMİŞ BORÇLAR

-Kediyle çocuk sevildiği yeri bilir!

Böyle bir söz duymuştum bir zamanlar. Evet, kedi ve çocuk sevildiği yeri bilir oraya gider, sırnaşır. Sevgisini şefkatini alır gider.

Benim de dayımın kayınvalidesi vardı; Elif Nine. Hem sık sık birlikte oynadığım dayımın oğlunu hem de beni çok sever sevgisini de gösterirdi. Ondan mı bilmem sık sık giderdim dayımlara oynamaya. Bir gün anneme:

-Elif Nineyi çok seviyorum ona okuldan simit getireceğim, demişim.

Annem de söylemiş galiba ki her seferinde takılırdı bana:

-Nerde kaldı benim simit?

Biz simide gevrek dediğimize göre simit dediğimiz, ilkokul beslenme saatinde sütle dağıtılan poğaça gibi bir şeydi. Ama çok güzeldi. Süt tozundan yapılmış sütü nasıl sevmediysem ve o günden beri ağzıma süt koymadıysam, bu simidi de o kadar çok sevmiştim.

Evet, Elif Nineyi çok seviyordum ve ona simit götürmek de istiyordum ancak hiçbir zaman beslenme saatinde aklıma gelmedi bu borcum. Ya simidi çok sevdiğimden ya da çocuk bencilliğimden bir türlü götüremedim Elif Ninenin simidini. O ise her seferinde soruyordu, şefkatinden bir şey eksilmeden:

-Hani benim simit?

Bu sefer lise yıllarımda bir neskafe muhabbeti açıldı. Halam:

-Nesgayfe de ne? Diye sordu.

-Sen içmedin mi?

-Nerden içeyim köy yerinde.

-Ben sana getireyim o zaman.

O zamanlar neskafe her yerde bulunabilen bir şey değildi. Sadece büyük şehirlerde ithal hatta kaçak mal satan yerlerde bulunurdu. Bir türlü kısmet olmadı almak. Ya aklımıza gelmedi ya da satılan yerlere ve kaynaklara uzak olduğumdan. Halam ise her seferinde hatırlatıyordu bana:

-Ne oldu benim nesgayfe?

Evet, Elif Nineyi ona simit götüremeden kaybettik. Tam neskafe alma aşamasına geldiğimde de halamı kaybettim. Her ikisi de benden alacaklı gittiler bu dünyadan.

Sabah sabah poğaça görüp yanında sıcak bir şey isteyince aklıma geldi ödenmemiş borçlarım. Güzel ve borçsuz bir gün diliyorum.