BU KADINLAR BAKILMAK İSTEMEZ!

Doğu illerinden birinde güzel bir sofradayız. Konu çok eşlilik. Öğreniyoruz ki personelin çoğu iki-üç eşli ve hiçbiri de resmi nikahlı değil. Müdürün anlattığına göre yöre milletvekilleri de bu halde. Hatta birisi, müdüre işyerinde çalışan eşine izin vermemesini tembih ediyormuş. Zira kadıncağız izin alır-almaz soluğu meclis lojmanlarında alıyormuş ve kumasının saçını başını yoluyormuş.

Sohbet ilerledikçe yanımda oturan personelimiz iç geçirdi:

-Bende alacağım ikinciyi ancak karımın ağabeylerinden korkuyorum!

-Nasıl bakacaksın peki ikinciye?

-Beyim bunlar bakılmak istemez, at önüne tandır ekmeğini, akşama kadar sadece onu yer, seni bekler!

Anlaşılan fizibilite tamam. Muhtemelen ikinci adayı da bulunmuş. İş kalmış eşinin feminist ağabeylerinin yumuşamasına. Muhtemelen onlar da çok eşlidir ve belki bir gün halden de anlarlar.

Aradan yirmi beş yıl geçti. Geçenlerde baktım, bir kadın gazeteci bir vekil sofrasında. Aynı zamanda ağa olan vekilimizin köyünde bir yer sofrasındalar. Gazeteci kızımız soruyor vekilimiz anlatıyor: insan hakları, Kürt sorunu ve demokrasi. Fakat fotoğrafta gazeteci dışında bir tane bile kadın yok. Servisi bile erkekler yapıyor.

Aradan bunca zaman geçmiş değişen bir şey yok; çocuk gelinler, töre cinayetleri, nikahsız belki de kimlik numarasız kadınlar.

Nasıl düzelir derseniz; kadın haklarının feminist ağabeylere bırakılmadığı, kadın gazetecilerin, “ bu sofrada neden kadın yok” sorusunu sorduğu ve demokrasi-insan hakları nutukları atan kadın vekillerimizin önce yanında oturan çok eşli arkadaşlarına bir şey söylediği zaman.