IŞIĞINIZ YOLUMUZU AYDINLATIYOR!

İnanıyorum ki insan bir şeyi söylemek isterse mutlaka söyler. Dil bunun için var hatta zeka bile. Belki de insanın en önemli ayrıcalığı bu; istediğini yapabilmek,  istediğini söyleyebilmek.

-Aman efendim, buyursunlar!

-Emrederler!

-Doğru söylüyor benim canım efendim!

Bu konuşmalara tanık olmuş hatta bir kısmına da muhatap olmuş biri olarak bu sözlerin hiçbirinin söylenmesi gereken sözler olmadığını anlamak zor değil. Bir söyleyene bir de söylenene bakınca olaydaki abartı ve ince alay hemen seziliyor. Fakat bu sözleri söylediği için ne birine kızabilirsiniz ne de alay ettiğini iddia edebilirsiniz. Çaresiz ya sineye çekeceksiniz ya da siz daha fazla aklınızı kullanarak karşılığını vereceksiniz.

Sonunda abartılı söz söyleyen kişinin şoförünün yanında olayın farkında olduğumuzu ve hoşlanmadığımızı belirten cümleler kurduk da kurtulduk bu abartılı sevgi gösterisinden.

Fakat tarih tekerrür eder misali geçenlerde yine bir söz:

-Nasılsın Çetin?

-İyiyiz efendim, ışığınız yolumuzu aydınlatıyor. Yaydığınız ışık sayesinde tökezlemeden yürüyebiliyoruz şu hayat denen yolda!

Önce arkama baktım, birileri mezardan kalktı da peşimden mi geliyor diye. Hayır, gelen giden yok. Laf bana söylenmiş. De niye söylenmiş? Yani bir insan işyerindeki santral görevlisine ne demiş olabilir ki onun yolunu aydınlatabilsin, tökezlemeden hayat denen yolda yürümesine yardımcı olabilsin?

Ulan Çetin, demek “ışığınız yolumuzu aydınlatıyor” ha? Dua et laf çok güzel. Bir insanın içini ısıtan, başını döndüren, duyması her kula nasip olmayacak bir cümle. Beni bir miktar gevşetti kabul ediyorum. Bu sözü söyledin diye ne sana hakaret davası açabilirim ne de bir disiplin işlemi başlatabilirim. Cümlendeki abartının, ince alayın da farkındayım. Ayrıca çok zekice olduğunu da kabul ediyorum. Ama bu lafı yediğimi de sanma. En kısa zamanda aynı şıklıkta iade edeceğimden de emin ol!